Verkleinwoorden: ze hebben wel degelijk een bestaansreden. Namelijk om iets kleins – of, vooruit dan maar, koddig – aan te duiden. Maar als mensen ongevraagd alles wat wordt gezegd gaan verkleuteren, haakt dit Seriewoordenaartje af.
Is het toenemend gebruik van diminutieven eigen aan deze tijden van cocooning en Facebook-kneuterigheid? Wie zal het zeggen. In elk geval is er in de buurt van het hoofdkwartier van Seriewoordenaar een horecazaak waar ze er een sport van maken werkelijk alles wat wordt gezegd, in vraagvorm én babyformaat aan de klant terug te geven.
Enkele voorbeelden
- “Voor mij een witte wijn graag” – “Wit wijntje voor meneer?”
- “Nog eens hetzelfde.” – “Nog een koffietje?”
- “Ik zou willen betalen, a.u.b.” – “Het rekeningske?”
Bij dat afrekenen krijg je trouwens, zoals je misschien al kan voorspellen, terugbetaald in “eurootjes”.
Vreselijk.
Daarom ben ik zinnens om bij mijn volgende bezoek, gewoon om te zien hoe ze zullen reageren, een ‘crocque uit het vuistje’ te bestellen.
“Uit het vuistje-tje?” “Ja, met extra kaas.” “Kaasje?”
Waarop ik ongetwijfeld het plaatsje poets.